NEDERLANDS

 

Wat doe je als het leven voorbij raast, je geen vrouw en kinderen hebt en de leegte je dreigt te verzwelgen. Je koopt een Fuji camera met een stuk of zes lenzen en begint alles te fotograferen alsof je daarmee de trein kunt stoppen.

 

Wat curssussen, een hoop familie en vakanties later kwam de coming out. De straatfotograaf in mij werd geboren. Zwalkend tussen angst en verlangen waagde ik de confrontatie en drong door tot het wezen van medemensen. Haalde ze uit hun anonimiteit en maakte ze zichtbaar. Uren kon ik kijken en vastleggen wat er gebeurde. Met mijn camera als enig medereiziger bezocht ik vele steden en landen.

 

Mijn fascinatie voor mensen stuurde mijn blik. Niet het bijzondere licht of de speciale setting bepaalde mijn keuzes, maar de schoonheid van vrouwen of de intimiteit van intermenselijke contacten. De gedachte ontstond: als ik een prachtig beeld kan maken van iemand in een split second, wat kan het dan worden als die persoon echt de tijd voor me wil nemen?

 

Dat voerde naar Henri Senders (www.henrisenders.nl). Hij werd mijn meester in fotografie. Hij voerde me in zijn wereld van prachtige bijzondere vrouwen en ik deinde mee op de hoge golven van zijn passie en creativiteit. We reisden naar Ierland en Portugal om samen te werken met mensen die hij kende of leerde kennen. Hij leefde in mijn huis. En reisde ik eerst over de wereld, nu kwam de wereld naar mij. Als in een droom leefde ik op de toppen van jeugd, schoonheid, hoop en verdriet. Alle verhalen en indrukken opzuigend en omzettend in beelden.

 

Alles verandert, verdwijnt en moet opnieuw hervonden worden. Henri kwam verder te wonen en corona maakte het nog stiller. Tijd voor reflectie. Toen was daar Keith Brighouse (www.keithbrighouse.com). Zijn uitgesproken smaak stond me eerst tegen, maar na tientallen uren discussie over alles wat je kunt smaken, verruimde mijn blik. Hij deed wat mij niet lukte: selecteerde uit duizenden foto’s enkele tientallen. Soms was ik ontzet: zat er geen bij die mijn eerste keus geweest zou zijn. Maar elke foto werd beargumenteerd en binnen de grenzen getrokken. Zo ontstond niet alleen deze website, maar werd ook duidelijk wat nog gemaakt kan worden.

 

 

Fotografie is voor mij een reis geworden naar unieke en bijzondere mensen, naar de beleving van schoonheid en verlangen op een wijze die ik niet aandurfde; een reis waarin ik mezelf steeds tegenkom en moet bepalen. Uiteindelijk vertellen die foto’s hun verhaal over mij, over wie ik ben en wat mij drijft.

           *          *           *           *           * 

ENGLISH

 

What do you do when life is flying by, you don't have a wife and children and the void threatens to swallow you up. You buy a Fuji camera with an assortment of lenses and start photographing everything as though you could stop time.  

 

Some photography courses, a lot practice with family and holidays and later the coming out, the street photographer in me was born. I staggered between fear and desire as I gallantly confrontated and wrestled with the essence of my fellow human beings. I took their anonymity and made them visible. I could watch for hours as I recorded the happenings on the street. With my camera as my only fellow traveler, I visited many cities and countries.  

 

My fascination with people directed my gaze. It was not the special light or the special setting that determined my choices, but the beauty of women or the intimacy of interpersonal contacts. The thought came to me, if I could create a beautiful image of someone in a split second, what could I do if a person was happy to spend some time being photographed by me?

 

That led me to contact Henri Senders (www.henrisenders.nl), who became my master of photography. He invited me into his world of beautiful and special women where I sailed on the high seas of his passion and creativity. We traveled to Ireland and Portugal where we worked with people he was acquainted with and new people we got to know. Henri lived for a time at my home and where I once traveled the world, now the world came to me. As in a dream I lived on the peaks of youth, beauty, hope and sorrow. I absorbed all stories and impressions and converted them into images.

 

Everything changes, periods in one’s life end and a new one begins. Henri moved on to live in Belgium and my new solitude was made all the quieter by corona. Time for reflection. Then came Keith Brighouse (www.keithbrighouse.com). At first I didn't like his distinct taste, but after tens of hours of discussion about differences in taste, my perspective broadened. He did what I found I couldn't do, select a few dozen photographs from thousands. Sometimes I was aghast as there were none that would have been my first choice. But every photo was debated and given context. Not only was this website created, but it also became clear what could still be achieved.

 

For me photography has become a journey where I meet unique and special people. A journey where I experience beauty and desire in a way that I did not dare to before. A journey where I am forever meeting myself and learning about myself along the way. Ultimately, those photos tell a story about me, about who I am and what drives me.